Katherine ailesiyle çıktığı Alaska yolculuğundan geri dönüyordu… Bu Katherine için şu anlama geliyordu; Okul başlayacaktı ve o müthiş arkadaş gurubuyla takılmaya devam edecekti. Katherine’in aklından bu düşünceler geçerken bir şey fark etti. Ay. Ay gökyüzünde bütün zarafetiyle parlıyordu.
Çok kibirli ve kibirli olduğu kadar da güzel… Diye düşündü Katherine.
O anda arabada bir şarkı duyuldu. Devid Essex den Rock On...
Katherine'in arkadaşlarıyla yaptığı araba kazasından önce çalan şarkıydı bu. Katherine'in içini bir korku kapladı. Katherine " kim açtı bu şarkıyı? " sesinde hiddet ve korku vardı.
Bay Malfoy “ Ben açmadım. ” dedi bir elini kaldırıp savunmaya geçerek.
Bayan Malfoy“ bende açmadım. ”dedi.
Radyoyu kimse açmamıştı ne yani radyo kendi kendine mi açıkmıştı?
Şarkı bittiği anda bir şey oldu arabaları yolda 90 km hızla giderken önlerinde pelerinli bir adam belirdi. Bay Malfoy firene sonuna kadar bastı fakat Katherine kazanın önlenemez olduğunu biliyordu. Arkadaşlarıyla 2 yıl önce yaptığı kaza da Katherine dışında arabada ki herkes ölmüştü.
Lanet olsun diye geçirdi Katherine içinden…
Ve o önlenemez son gerçekleşti. Adam yoldan bir anda kayboldu. Bay Malfoy arabanın kontrolünü sağlayamadı ve yol üzerindeki bir ağaca çarptılar. Yol üzerinde ki ağaç mı? Katherine ya aklını kaçırıyordu ya da burada bilmediği bir şeyler dönüyordu.
Katherine başını arabanın camına vurdu ve kendinden geçti.
Katherine kendine geldiğinde arabadan dumanlar çıkıyordu. Yalpalayarak arabadan çıktı. Babası ve annesi baygınılar ya da ölmüşlerdi fakat Katherine kendinde onları kontrol edebilecek cesareti bulamadı. Katherine elini cebine attı. Telefonu sağlamdı. Tanrıya Şükür diye düşündü Katherine. Telefonu açtı fakat telefon çekmiyordu.
“Lanet olsun! İşe yarayacağın zamanlarda neden çekmezsin ki!”Katherine telefonu yukarı kaldırdı ve yere attı. Telefon yere büyük bir gürültüyle çarptı ve parçalara ayrıldı. Artık şansı kalmamıştı babasının ve annesinin yaşayıp yaşamadığına bakmak zorundaydı. Katherine bu düşünceyle irkildi. Yapmak zorundayım diye düşündü Katherine. Öyleydi bunu yapmak zorundaydı. Katherine fark etmiyordu fakat ağlıyordu. Anne ve babasını çok seviyordu onların ölmüş olduğu düşüncesi bile felaketti. Yavaşça arabaya yaklaştı. Babasının bulunduğu tarafın kapısını açtı. Korkak ve titrek bir biçimde babasına doğru yaklaştı. Babasının boynuna elini dayadı ve büyük bir umutla nabız aradı. Fakat bulamadı. Büyük bir hayal kırıklığı ve üzüntüyle annesinin oturduğu tarafa doğru ilerledi. Katherine gözyaşları yüzünün her tarafını kapladığında ağladığını fark etti. Annesinin oturduğu bölümün kapısını açtı ve onunda boynuna elini dayadı. Nabız aradı fakat bulamadı. Annesi ve babası ölmüştü şimdi ne yapacaktı? Yolda gördüğü o pelerinli adam şimdi karşısında duruyordu. Bir tek elleri görünüyordu ve elleri çok beyazdı tıpkı bir hayalet gibi. “Katherine kendine gel kızım” dedi kendi kendine. Ağlamayı bıraktı ve gözlerini kuruladı. Artık kendini kontrol edebiliyordu. Düşüne bilir hale geldiğinde tekrar önüne baktı fakat hiçbir şey yoktu. Sonra birden aklına dank etti. 2 Sene önce arkadaşlarıyla yaptıkları kazadan tamı tamına 1 hafta önce Katherine’e âşık olan bir delikanlı kendini okulun çatısından aşağı atmıştı. Katherine kaza yaptıkları gün çocuğun kendini neden öldürdüğünü öğrenmişti. Katherine’in bazı ( kaza günü takıldığı çocuklar ) arkadaşları Spencer denen o gençle dağla geçmişlerdi. Spencer buna dayanamamış ve kendini okulun çatısından aşağı atmıştı.
Ya bunları yapan oysa diye düşündü Katherine. Bu olay 1 yıl önce olsa aklını kaçırdığını düşünür ve kendine gülerdi. 1 yıl önce Seattle’e gelen bir turistten ( Tam bir turist sayılmaz çünkü o bir avcıydı… Adı Damon’dı ve çok yakışıklıydı… )bazı şeyler öğrenmişti. Kabul ediyordu delice şeylerdi. Damon ona şeytanlardan, cinlerden ve birçok şeyden bahsetmişti ama Seattle’e gelme nedeni bir hayaletti.
“Hayaletler nasıl yok edilir? Nasıl? Nasıl?” Katherine kendi kendine konuşuyordu.
“ Hah! Buldum! Kemiklerini tuzla ve yak! Ama bir sorun var! Seattle ile aramda bilmem kaç kilometre var ve bende bunu yapacak cesaret yok… ”
Birden aklına bir şey geldi… Damon…
Telefonun çektiği bir yere gidecek ve onu arayacaktı. Ama annesiyle babasını burada bırakamazdı. Telefonu yeniden kontrol etti. Bu sefer çekiyordu. Hiç zaman kaybetmeden rehberden Damon ismini buldu ve arama tuşuna bastı. Telefon ilk çalışta açıldı.
“ Alo! ”
“ Damon sen misin? ”
“ Katherine? ”
“ Lanet olsun! Damon burada bir hayalet var ne yapıyorsan bırak ve hemen Seattle’e gel! ”
“ Tamam, sakin ol! Yola çıkıyorum sen nerdesin? ”
“ Lanet olsun! Bilmiyorum! Yol ayrımı var ve yolun ortasında bir ağaç var yan tarafta da bir orman… ”
“ Tamam, Seattle’e uzak değilim zaten ve orayı biliyorum geçerken seni alırım. ”
“ Lütfen Damon acele et! Arabayla kaza yaptık annem ve babam öldü! ” Katherine yeniden ağlamaya başladı.
“ Katherine telefonu kapatm… ” Ses birden kesildi telefondan cızıltılar gelmeye başladı.
KATHERİNE bunu kim söylemişti şimdi… Katherine’in içinden bir korku dalgası geçti… Ses geliyordu fakat görüntü yoktu. Şimdi görüntü de gelmişti.
KORKMA KATHERİNE...
Katherine yanılmamıştı. Bu bir hayaletti. Spencer'ın hayaleti...
Spencer ellerini Katherine'e uzatmıştı. Katherine'i tutmak, ona sarılmak istiyor gibiydi.
SENİ SEVİYORUM KATHERİNE...
Spencer'ın hayaleti git gide Katherine'e yaklaşıyordu.
" Lütfen yapma! Spencer sana olanlar için üzgünüm ama benim bunda bir suçum yok! "
SENİN SUÇUN YOK! SENİ SEVİYORUM!
Spencer hala Katherine'e yaklaşıyordu. Katherine geriye doğru bir adım attı.
BENDEN KAÇMA! Spencer'ın sesi feryat ediyormuş gibi çıkmıştı.
Katherine onu dinlemedi ve bir adım daha geri gitti. Bu Spencer'ı çok sinirlendirmişti.
Bu sefer geri adım atarken yere düştü. Spencer hala üzerine geliyordu.
" Uzak dur benden! "Katherine’in sesinde hem öfke hem nefret hem de korku vardı.
Katherine'in sözü Spencer'ı daha çok sinirlendirmişti. Bu ama kadar Katherine'e zarar vermeyi düşünmemişti fakat şimdi istediği Katherine'in çığlığını duymaktı. Tam o anda ruh parçalara ayrıldı. Yerlere kaya tuzu saçıldı. Katherine şaşkınlık dolu bakışlarla arkasına döndü ve Damon'ı gördü. Damon elindeki silahı indirdi. Elini Katherine'e uzattı. Katherine kendisine uzatılan eli büyük bir mutlulukla tuttu ve ayağa kalktı. Başını Damon'ın omzuna yasladı ve ağlamaya başladı. Katherine kendini biraz olsun toparladı ve geri çekildi.
" Annem ve babam öldü! 2 sene önce arkadaşlarım şimdi de ailem! " Katherine'in sesi çok üzgün çıkmıştı.
" Üzgünüm. " dedi Damon Katherine'in gözlerinin içine bakarak.
" Buradan gitmek istiyorum! " dedi Katherine Hüzünlü bir sele.
" Seni buradan götüreceğim ama önce polisleri arayalım. " Katherine önce anlayamamıştı. Sonra aklına kaza geldi.
" Tamam. " dedi 6 yaşındaki bir kızın söyleyebileceği masumluk ve sadelikle.
Damon cebinden telefonunu çıkardı ve polisleri arayıp durumu bildirdi. Sonra Katherine'i alıp evine -Seattle'e- götürdü. Eve geldiklerinde Katherine anahtarını çıkardı ve Damon'a uzattı. Kapıyı açacak kadar bile hali kalmamıştı. Damon kendisine uzatılan anahtarı aldı ve kapıyı açtı. İçeri girdiler.
" Katherine biliyorum zor bir durum ama sana birkaç soru sormam gerek. "
" Sorabilirsin. "
" Şu hayalet kim biliyor musun? "
" Evet Spencer. 2 yıl önce kendini okulun çatısından attı. Beni seviyordu. Arkadaşlarım onunla dalga geçmiş o da kendini öldürmüş. "
" Hah! Peki, nereye gömüldü? "
" Derenin aşağısındaki mezarlığa gömüldü. "
" Anladığıma göre şu ama kadar sana zarar vermek istemiyordu fakat artık istiyor. "
" Lanet olsun! Başıma bela olacağını biliyordum. "
" Neyin? " Bunu gerçekten merek etmişti.
" Güzelliğimin tabi ki! "
Güzelliğini birde bana sor! diye düşündü Damon.
Damon güldü." Neyse... Şimdi ben gidip başladığım işi bitirirken sen burada kalacaksın. "Bunu kararlı bir sesle söylemişti. Fakat bu Katherine'i durduramazdı.
" Hayır! Bende geleceğim. " İşte bu ses tartışma kabul etmeyeceği anlama geliyordu.
" Pekâlâ. " dedi Damon bitkin bir sesle. Katherine’e evde kalması gerektiğini ikinci kez söylemeyecekti. Sonuçta kabul etmeyeceğini biliyordu.
Sonunda mezarlığa gelmişlerdi. Damon hiç zaman kaybetmeden mezarı kazmaya başladı. Tabutu bulduğunda tabutun kapağını açtı ve sonra mezardan çıktı. Ceset iğrenç bir hal almıştı. Bu Damon’ı rahatsız etmedi çünkü bu görüntüye alışıktı fakat Katherine değildi. Damon yanında duran poşetten tuz alıp cesedin üzerine döktü. Sonra cesedin üzerine benzin döktü ve yaktı. Ceset tamamen küle döndüğünde Damon mezarı kapattı. Artık her şey bitmişti. Katherine o an çok mutluydu ve hayatında dönüm noktası olacak çılgınca bir şey yaptı. Damon’ı kendisine çekip büyük bir açlıkla öptü. Damon da aynı açlıkla Katherine’in öpücüğüne karşılık verdi. Katherine bu yaptıklarının ne anlama geldiğini çok iyi biliyordu. Damon’la gidecekti. Bir avcı olacaktı ve daha da güzeli istemediği hiçbir şeyi yapmak zorunda kalmayacaktı. Katherine bunları düşünürken hala öpüşüyorlardı. Birbirlerinin için de kayboldular…
SON
Konu: Hayaletin Aşkı ve İntikamı 
Perş. Eyl. 16, 2010 6:33 pm
